طبق یافته های یک طرح تحقیقاتی جدید مشخص شد؛
ارتباط مصرف بیسفسفونات و واحدهای ضد انعقادی در عدم موفقیت ایمپلنت
دایوپارس- طبق یافته های یک طرح تحقیقاتی جدید، ایمپلنت های دندانی که در گذشته با موفقیت برای بیماری کاشته شده اند، در صورتی که بیمار داروی حاوی بیسفسفونات مصرف کند، ممکن است دچار مشکل شده و با عدم موفقیت از دهان بیمار خارج شوند.
به گزارش خبرنگار دایوپارس، نتایج این مقاله گزارش می کند که احتمال وقوع نوعی نکروز موضعی استخوان در بیمارانی وجود دارد که چندین سال از کاشت ایمپلنت دندانی آنها گذشته و کاشت ایمپلنت و یکپارچگی آن با استخوان بیمار موفقیت آمیز بوده است.
این نکروز استخوانی پس از شروع درمان ضد انعقادی با بیسفسفونات در بیماران فوق حادث شده است. از یافته های این طرح تحقیقاتی، شناسایی یازده بیمار زن می باشد که پس از گذشت چند سال از کاشت موفق ایمپلنت های دندانی، شروع به مصرف داروهای ضد انعقادی (بیسفسفونات) نموده اند و پس از مصرف این داروها در اطراف ایمپلنت های قبلیشان نکروز موضعی استخوان اتفاق افتاده است.
در همه این موارد، نکروز استخوان فقط در اطراف ایمپلنت ها (و نه در اطراف دندان های طبیعی بیماران) رخ داده است. ایمپلنت های هشت تن از این بیماران به همراه بافت مرده استخوانی اطراف ایمپلنت که به آن چسبیده بوده، از فک آنان خارج شده که با روال مرسوم عدم موفقیت ایمپلنت های دندانی متفاوت است.
اهمیت:
احتمال عدم موفقیت ایمپلنت و خروج آن از دهان بیمار در بیمارانی که کاشت موفق ایمپلنت های دندانی دارند، وجود دارد.
این ایمپلنت های یکپارچه شده با استخوان، در صورتی که بیمار آغاز به درمان ضدانعقادی یا بیسفسفونات نماید، ممکن است در اثر نکروز موضعی استخوان دچار مشکل شده و با عدم موفقیت درمان مواجه شوند.
در این نوع خاص از نکروز استخوان، بافت مرده اطراف ایمپلنت به آن می چسبد و به همراه آن از استخوان فک بیمار خارج می شود. اینکه چرا ریشه دندان های مجاور ایمپلنت دچار این نکروز نمی شوند، ممکن است به دلیل وجود لیگامان های پریودنتال محافظ ریشه دندان های طبیعی باشد.
M. A. Pogrel, S. L. Ruggiero: Int. J. Oral Maxillofac.Surg. 2017