از تشخیص اولیه تا پروتز نهایی با طراحی کاملا دیجیتالی / جراحی ایمپلنت بدون فلپ به کمک کامپیوتر
دایوپارس- در کل دو نوع سیستم آنالوگ و دیجیتال برای طرح درمان ایمپلنت وجود دارد. سیستم آنالوگ شامل ساخت پروتز با استفاده از مدل گچی است؛ در حالی که در روش دیجیتال از تصاویر اسکن شده CAD/CAMاستفاده می‌شود. سیستم دیجیتال تا کنون به صورت محدود در طرح درمان های کلی ایمپلنت مورد استفاده قرار گرفته است.
سیستم دیجیتال، گاید جراحی و اباتمنت را پس از ساخت قالب گچی طراحی می‌کند (1) یا این سیستم برای مدل کردن پروتز بالایی با استفاده از تصاویر اسکن شده از محل قرار دادن پروتز استفاده می‌کند (3) (2).
اگرچه تلاش هایی برای دیجیتالی کردن تمام پروسه، از تشخیص اولیه، طراحی گاید جراحی و توسعه در خصوص پروتز موقت و دائم، انجام شده است؛ تا کنون این امر محقق نشده است. بنابراین این مقاله تلاش می‌کند متدی پیشنهاد دهد که بتوان تمام پروسه طرح درمان ایمپلنت را به‌صورت دیجیتالی و با حذف مراحل قالبگیری و ساخت قلب گچی، انجام داد.
سیستم دیجیتال در مقایسه با سیستم آنالوگ
در سیستم آنالوگ مراحل متعددی وجود دارد: در مرحله اول برای به دست آوردن طرح اولیه از مواد قالبگیری استفاده می‌شود که پس از آن برای ساخت قالب، به وسیله گچ پر می‌شود. پس از آن که موم از اطراف قالب پاک شد؛ با طلا یا سرامیک قالب را شکل می‌دهیم. این قالب همچنین برای طراحی و ساخت گاید جراحی نیز استفاده می‌شود. همان گونه که اشاره شد قالبگیری مرحله اول سیستم آنالوگ است؛ بنابراین با ادامه روند یک قالبگیری بد، سایر مراحل با مشکل مواجه خواهند شد و پروتز نهایی دقت پایینی خواهد داشت؛ بنابراین مرحله قالبگیری مرحله ای مشکل و زمانبر برای پزشک است.
به طور خاص زمان و توجه بیشتری برای ثبت در نواحی سرویکال اباتمنت در حین قالبگیری نیاز است. علاوه بر این، بیمار بایستی تا زمانی که ماده قالبگیری داخل دهان جامد شود را تحمل کند و این بیماران با معده حساس از حالت تهوع رنج می برند.
تصویر 1: قالبگیری
قالب در حین پروسه می‌تواند آسیب ببیند. ماده قالبگیری به علت تمایل به انقباض یا انبساط دارای محدودیت مهمی است. عیب دیگر از این مساله ناشی می‌شود که قالب بایستی برای ساخت به لابراتوار رسانده شود؛ بنابراین کل فرایند را با تأخیر مواجه می‌کند.
این معایب که در روش آنالوگ رخ می‌دهند در روش دیجیتال رخ نخواهد داد. نسبت به روش آنالوگ که برای به دست آوردن شکل، از مواد قالبگیری استفاده می‌کند، در روش دیجیتال اسکنر داخل دهانی به سادگی از نواحی مورد نظر اسکن و پس از آن یک پرینتر 3 بعدی یا ماشین تراشکاری برای ساخت مدل فیزیکی تصویر اسکن شده، استفاده می‌شود. علاوه بر این به علت این که تصویر فورا به مدل فیزیکی تبدیل می‌شود، اباتمنت با دقت بالایی خواهد بود. علاوه بر این چون ناحیه سرویکال منطبق بر شکل لثه اسکن شده است، پروتز با دقت بالا ساخته خواهد شد. اطلاعات به سادگی از طریق اینترنت ارسال می‌شود که سبب کاهش زمان ساخت پروتز می‌شود. دیگر مزایای استفاده از روش دیجیتال، توانایی تشخیص صحیح موقعیت ایمپلنت با استفاده از تصویر اسکن‌شده می باشد که منجر به طراحی دقیق گاید جراحی می‌شود.
دندانپزشک، سایر مزایای سیستم دیجیتال به وسیله اباتمنت سفارشی‌سازی‌شده (Customized Abutment) و روکش (Crown) پیش ساخته برای ملاحظات زیبایی را مشاهده می‌کند و همچنین ایمپلنت با روش جراحی پیشرفته از معایب احتمالی خواهد کاست. سیستم دیجیتال می‌تواند تعداد ویزیت بیمار را افزایش و زمان صرف شده دندانپزشک را کاهش دهد و همچنین پروتز باکیفیت تری برای بیمار تولید کند.
برای ادامه مطلب می توانید مقاله تشخیص اولیه تا پروتز نهایی، طراحی کاملا دیجیتالی را از اینجا دانلود کنید.